بابابزرگی عزیزم
دیروز غروب که آن نیروی ناخواسته و جاذبه قوی مرا ناگهانی به سمت مزارت کشاند، زیر باران شدید، مردانگی، دست گیری،مهربانی،اصالتت، صبر و سکوتت و سلامتت،اقتدارت،اعتبارت و در عین حال مظلومیتت و توصیه های همه جانبه ات در زندگی برای انسان بودن ، بعد از 35سال از نبودنت، مثل فیلم کوتاهی بالای مزارت برای من غریب نمایش داده شد.
الان، کاش بودی، کم دارم وجودت را و قحطی خصوصیاتت را با تک تک سلول هایم در دور و برم حس می کنم. الان می فهمم داشتن این خصوصیاتت آن هم همه با هم چه درد و زجر و تبعاتی در کوتاه مدت دارد و دقیق در حال لمسش هستم.
چه بزرگ مرد خاکی ای از آسمان ها بودی که استاد تمام زندگیم بودی و هستی. تو مدیر پروژه واقعی انسان بودن و انسان ماندن بودی، آن هم از نوع اجرایی.
روحت شاد و خوشا به عاقبتت که ماندگاری نام و منش در زمانه، نصیبت شد.
1402.9.27
پی نوشت:
فرمول( انسانیت + مدیریت)، به عقیده من ، لازمه ماندگاری هر پروژه ای است. موازنه دو مولفه هنر محسوب می شود.